Contents:
Tancredus vero non diu ferens suos ita injuriis affici, equo volitans ad flumen rediit, et secum equo et armis in illud injecit, eumque duo millia equitum sunt insecuti. Qui protinus advenientes invenerunt Turcopolas et Pincenates cum eis dimicantes, in quos subito, ut effrenati irruentes, multos neci dederunt, et plures captos in vincula conjecerunt, et loris irretitos ad Boamundum adduxerunt. Quos ut vidit, Deo gratias egit, et hilari vultu subridens, eis per interpretem dixit: Nos neminem vestrum quaerimus laedere, nec imperatori vestro molimur aliquid auferre.
Quo ei libet vadimus, quod praecipit facimus, et magis illi quam Deo obedimus. Nos tamen bene recognoscimus quod magis oportet obedire Deo quam hominibus Act. Imperator noster magis perhorrescit agmina vestra quam coeli fulmina, quia plus intelligit vos velle eum regno suo privare quam velle peregrinari, et ideo non cessat malum erga vos machinari. Sed propter Deum, cujus peregrini et milites estis, dignemini nostri misereri. Et dum sic laeto successu procederet, Francorum exercitus Constantinopolim convenerat, et ejus praestolabatur adventum, quem audierat illic in proximo affuturum.
Imperator autem cum vidisset castra Dei undique sic affluere, et exercitum suum, quem miserat contra Boamundum, sic dissipatum esse, exaestuans animo coepit admodum anxiari, et fraudulentae cogitationes in corde ejus versari. Tandem simulavit animum, et quasi de ejus adventu gratulabundus esset, misit obviam Boamundo, qui eum per civitates et castella sua gratanter exciperent, et ad se cum honorificentia conducerent.
Compertum vero nostri habebant quod non agebat hoc de aliquo famulatu amicitiae, sed secreta cordis simulatione. Indigenae autem terrae illius, accepto imperatoris imperio, catervatim victui necessaria conferebant et pretio satis competenti vendebant. Sicque venientes ad civitatem, quae Susa memoratur, Boamundus ibi suum dimisit exercitum, et Constantinopolim cum paucis perrexit ad imperatoris colloquium. Tancredus autem remansit dux et custos exercitus, et noluit ibi diutius manere, quia extranei ibi erant cibi quos sibi oportebat emere, et eduxit eos seorsum in vallem satis omnibus bonis uberrimam et corporalibus incrementis satis opimam.
Interea Boamundus dum adventaret civitati, Francorum exercitus pars maxima venit ei obviam, et unanimiter receperunt eum, sicut mater unicum filium. Boamundus autem ut conspicatus est tot consules, tot duces, tot optimates obviam sibi occurrere, in coelum manus erigens, obortis prae gaudio lacrymis, flevit uberrime, et osculatis pluribus, vix tandem repressis singultibus, ut loqui potuit, suffusus ora fletibus in haec verba exorsus est fari: Quis alius inseruit vobis animum ut relinqueretis possessiones vestras, et natale solum? Cognatos et affines, conjuges et liberos abdicastis, imo et omni corporeae voluptati renuntiastis.
Nunc iterum secundo regenerati estis, per confessionem scilicet et poenitentiam, quam quotidie duris laboribus exhibetis. O felices qui in tali opere deficient; qui ante visuri sunt paradisum quam patriam suam. O ordo militum, nunc terque quaterque beatus, qui huc usque fuisti homicidii sanguine deturpatus, nunc sanctorum sudoribus compar martyrum coelesti es diademate laureatus. Hucusque exstitisti incitamentum irae Dei. Nunc vero reconciliatio gratiae ipsius, et propugnaculum fidei suae.
Quapropter, invicti milites, quia nunc primum incoepimus Deo militare, non gloriemur in viribus sive in armis nostris, sed in Deo potentissimo omnium, quoniam ipsius est bellum nostrum, et ipse dominabitur gentibus. Tunc omnes cum eo ad civitatem venerunt, et ad hospitium suum, quod ei imperator praeparari jusserat extra urbem, deduxerunt.
Subdolus itaque imperator videns crescere castra Dei, et de die in diem augmentari, inops animi, expers sensus, pauper consilii, ira vehementi coepit inflammari. Nesciebat quid ageret, quo se verteret, quorsum, si eum urgeret necessitas, fugeret. Timebat enim ne tantus et tantorum exercitus in se consurgeret. Tandem jussit ad se vocari Boamundum, et cum illo et cum Graecis suis hujuscemodi habuit consilium. Requisivit a nostris, ut sibi principes exercitus facerent hominium, id est, securitatem pacis, et ipse conduceret eis per desertas regiones quas ingressuri erant forum rerum venialium omnium, et in omnibus bellicis negotiis sui praesentiam, et suae gentis auxilium; juraret etiam generaliter omnibus quod omnia quibus indigebant in armis et vestimentis, ipse suppleret, nec amplius ulli peregrino sancti sepulcri noceret, aut noceri consentiret.
Hoc consilium cum detectum fuisset, placuit in cordibus fere omnium, quoniam plerosque angebat necessitas rerum temporalium. Fecerunt igitur ei cum sacramento hoc hominium tali conditione, ut tandiu duraret, quandiu ipse perseverasset in sacramento suo et promissione. Comes vero Sancti Aegidii cum requisitus fuisset de hominio, id nullatenus facere voluit, sed si ei crederetur, tota civitas cum suis habitatoribus et ipso imperatore destrueretur. Sed non erat ratio ut tam regia civitas, tantaeque Deo sacratae destruerentur ecclesiae, et tot sanctorum corpora aut igne cremarentur, aut suis sedibus viduarentur.
Tandem comes sancti Aegidii aliorum suasionibus evictus, assensum praebuit, et in haec verba ei fidelitatem promisit dicens: Et bene competeret hominii rata conciliatio, si apud imperatorem foret integrae fidei assertio. Sed quidquid stipulavit, totum cum verbo exinanivit, maluitque perjurii noxam incurrere quam gentem Francorum a suis finibus non elongare. Sed ne omnino videamur ut elingues praeterisse urbem regiam, loquamur aliquid de ea, quoniam dissonum non videtur ab historia. Legimus in quadam historia quod Constantinus imperator Romanus, cum quadam nocte in civitate quae Byzantium memoratur, obdormisset, visionem vidit , quae in hunc modum ei apparuit.
Anus quaedam veste dissipata et quasi semicinctis circumsepta, veniebat ad eum, et suae opis flagitabat subsidium. Vestem exigebat qua indueretur, cooperturam qua tegeretur, alimoniam qua pasceretur; promisitque ei rex continuo se subventurum, et indubitanter postulata collaturum. Et sic visio disparuit. Tunc vir potentissimus somno excitus, cum in corde suo quaenam esset visio haec versaretur divino nutu intellexit, civitatem ipsam in qua erat auxilium quaerere et se in melius restitui peroptare.
Sicque Constantinus a fundamentis illam erexit, et de suo nomine Constantinopolim appellavit, quam Romae moenibus altis, aedificiorum structura nobili coaequavit et pari gloria et honore terreno sublimem reddidit: Haec prae cunctis aliis urbibus fecunda est pingui agro et omni marinarum divitiarum mercimonio. Hanc itaque divino nutu conditam nemo dubitet, quoniam praevidit Deus quod erat futurum quod nos modo videmus impletum. Nisi enim talis condita fuisset civitas, orientalis Christianitas ubi diffugium habuisset?
Ibi nunc receptaculum habent sanctissimae reliquiae sanctorum prophetarum et apostolorum, et innumerabilium martyrum sanctorum, quae illuc translatae sunt a facie paganorum. Asia et Africa olim fuerunt Christianorum, quae nunc subjiciuntur immundis ritibus gentilium. Ideo talis effecta est urbs regia Constantinopolis, ut sanctarum, quas supra diximus, reliquiarum foret tutissima regia.
Et ideo debet bene Romae coaequari dignitate sanctuarii, et excellentia regiae dignitatis, nisi quod Roma est papali apice sublimata, et caput et summa totius Christianitatis. De his ergo loqui sufficiat, et hic secundus liber finem recipiat. O ordre de chevalerie maintenant trois et quatre fois heureux! L'empereur jura ensuite en ces termes: Ensuite la vision disparut.
Confoederatis igitur cum imperatore Francorum principibus, jussit imperator naves ad portum adduci, ut omnis exercitus sine magna dilatione posset transfretari. Primi itaque transfretaverunt dux Godefridus et Tancredus, et usque Nicomediam perrexerunt, et per tres dies ibi feriati sunt. Videns ergo dux quod nulla pateret via transituris, per quam tantum exercitum conducere posset, praemisit quatuor millia hominum cum securibus ac vomeribus, aliisque ferramentis aptandae viae convenientibus. Erat autem terra illa invia, per juga montium, per concava vallium, per defossa terrarum undique praepedita.
Constraverunt itaque viam plurimo sudore usque Nicaeam civitatem, peditibus, equis, omnique transeunti satis idoneam; posueruntque ligneas cruces per reflexus viarum, in testimonium, ut cunctis notum fieret quod via illa erat peregrinantium, sicque suo tractu pertransiit omnis multitudo, excepto quod Boamundus remansit cum imperatore, dispositurus cum eo de commeatus promissione. Sed ultra modum protelari videbatur illa promissio, quia antequam perveniret, apud illos qui pauperiores erant versabatur maxima famis cruciatio.
Ad Nicaeam urbem convenit robur exercitus, pridie Nonas Maii, et antequam mercatum adduceretur, vendebatur viginti aut triginta denariis unus panis. Postquam vero Boamundus cum commeatu venit, penuria evanuit, et ubertas omnium bonorum affuit. Die siquidem Ascensionis Domini urbem obsidione vallaverunt, et balistas arietes, et caetera id genus instrumenta quibus inhabitantes expugnari quirent, apposuerunt.
A parte orientis, quia inexpugnabilior et magis munita civitas esse videbatur, applicueruut sui robur exercitus principes isti: Podiensis episcopus, comes Raimundus, Hugo Magnus, comes Northmannus, comes Flandrensis, comes Stephanus Carnotensis; a septentrione dux Godefridus; ab occasu solis Boamundus; ab austro vero pars nulla fuit, quia lacus magnus ibi praesidio fuit.
In illum cives cum navibus introibant, et ligna et herbas aliaque necessaria afferebant. Quod ut principes agnoverunt, tum legatio ad imperatorem cucurrit, ut naves conduci faceret usque Civito ubi portus est, et boves cum eis qui eas usque ad lacum traherent. Qui illico dictis paruit, et juxta principum velle factum fuit. Dispositis circa urbem agminibus, Christicolae viriliter insistunt, et Turci, quia de vita eorum agitur, fortiter resistunt.
Turci toxicatas sagittas mittebant, ut quos vel levi tactu sauciarent, gravi morte perimerent. Nostri vero pro vita mori non formidantes, altas circa muros machinas erigunt, quibus infra se illos qui in muris erant despiciunt. Ligneae turres lapideis turribus opponuntur, et jam cominus hostis lanceis et ensibus impugnatur. Jamque sudesque, faces, lapides jaculantur in urbem. Hostis terretur, quia jam de morte timetur.
Unde fragor turbae, clamorque, sonabat in urbe. Passim fugiebant matres cum filiis et filiabus suis, solutis crinibus, latebrasque quaerebant, quia spem vitae nusquam habebant. Jamque ut se victum reddere parabat hostis, sexaginta millia Turcorum eminus advenire conspexit. Ipsi enim de civitate praemiserant ad illos, dicentes, ut per meridianam portam venirent ad ipsos et adjuvarent eos. Nostri vero interim obsederant illam portam magno comitatu, et custodiebant eam Podiensis episcopus et comes sancti Aegidii. Turci vero de montanis descendentes, ut eminus nostrorum agmina conspexerunt, timore perculsi sunt, et nisi in sua multitudine confidissent, fugae praesidium, frenis retroflexis, arripuissent; feceruntque tres turmas, ut una supra dictam irrumperetportam, et duae confligendo, si necesse eis incumberet, liberius subsequerentur tertiam.
Sic Turci disposuerunt, sed Dei consilio, nostri eruditiores hanc definitionem aliter mutaverunt. Nam Podiensis episcopus, et comitis Raimundi exercitus, ut primum illos visu attigerunt, urbe relicta, celerrimo cursu irruunt in illos, non plus eorum formidantes multitudinem quam canes fugientem leporem. O quot millia electorum militum illos sunt insecuti, paratiores de Turcorum corporibus extrahere animas, quam quisquam famelicus eundi ad nuptias.
Turci vero, ut viderunt tot armorum praenimium splendorem suggerebat enim flammantibus radiis sol fulgorem tot veloces equorum occursus frementium, tot hastas contra se vibrantes, terga verterunt , et nimis pigri et inertes ad montana redire voluerunt, sed quicunque inde descenderant, rursus ascendere non potuerunt.
Et male multati nece dira sunt cruciati Auxiliante Deo, sic agmina nostra trophaeo Tali laetantur, et ad urbem regrediuntur. Qui iterum machinas ascendentes, ut majorem metum hostibus incuterent, balistis et fundis occisorum capita Turcorum intus projiciebant. Nec tardante mora, sunt ipsa temporis hora Naves allatae Constantinopolitanae.
Sed illa die in lacum non immiserunt, sed nocte, plenas Turcopolis, gente scilicet imperatoris bene docta et assueta navibus. In crastinum surgente aurora, ut viderunt naves hi qui erant in civitate, prae nimio timore exterriti sunt, et ultra non habentes spiritum, quasi jam mortui in terram corruerunt. Ululabant omnes filiae cum matribus, juvenes cum virginibus, senes cum junioribus. Undique luctus, undique miseria, quia evadendi spes non erat ulla.
Intus erat moeror et mentis hebetudo, foris gaudium et exsultatio. Tandem invenerunt evadendi consilium, quia per Turcopolas imperatori significarunt, ei se reddere civitatem, si illaesos et incolumes cum suis rebus eos permitteret abire. Quod ubi imperatori nuntiatur, admodum inde gratulatur; sed et inde mente concipit fraudem, ut deinceps parturiat iniquitatem. Jubet ut suis reddatur civitas, Turcis integra fiducia tribuatur, et ad se Constantinopolim conducantur. Quod ideo fecit ut res ipsa deinceps innotuit ut cum tempus accederet, ad detrimentum Francorum paratiores inveniret.
Itaque civitas redditur, et Turci Constantinopolim deducuntur. Nec immemor tamen fuit imperator tanti beneficii, quia pauperibus qui erant in exercitu, largas eleemosynas praecepit erogari. Septem itaque hebdomadibus et tribus diebus Nicaeae civitatis protensa est expugnatio, nec ulla vi humana superata fuisset, nisi Dei adjutorio. Est enim muris densissimis et altis turribus praemunita, ut caput et nulli compar in tota Romania.
Et qui ibi mortui sunt, fere mille fuerunt, sed occidentes diu gavisi non sunt. Hallier; the book is titled: Mox nostri supervenientes illos excipiunt, et ictu pungentes quotquot obviant, solo prosternunt. Le — , eccemel, ecce- mal. Per viam scilicet, quam Carolus Magnus, incomparabilis rex Francorum, olim suo exercitui fieri usque ad Constantinopolim praecepit. Qui vero in manibus nostrorum peditum devenerunt, in immane praecipitium corruerunt. Grand — de paille, arabe CHA et kabyle, temedellet, tirae- delin, vulg.
In hac olim, tempore Constantini imperatoris, trecenti et octodecim episcopi aggregati fuerunt, et de fide nostra, propter haereticorum versutiam qui tunc temporis erant, tractaverunt, et ita omnia, sicut tenet nunc catholica Ecclesia, omnes unanimiter sanxerunt. Et ob hoc dignum erat ut inimicis sanctae fidei auferretur et Deo reconciliaretur, et sanctae matri nostrae Ecclesiae, ut membrum suum, redintegraretur. Et provisa fuit, et disposita fuit a Deo haec nova redintegratio, quoniam plurimorum qui ibi occisi sunt consecrata est martyrio. Taliter ut diximus, liberata est Nicaea civitas, et expulsa est ab ea omnis diabolica captivitas.
His ita patratis, sua mox tentoria nostri Defigunt, et abire parant, sic urbe relicta, Missis legatis Constantinopolitanis. Postquam vero de civitate recesserunt, duobus diebus conjuncta agmina in unum processerunt, et ad unum pontem pervenerunt, juxta quem duobus diebus quiescentes feriati sunt, et de virenti gramine equos et bestias suas refocillaverunt.
Quia vero ingressuri erant terram desertam et inaquosam, consilium inierunt ut dividerentur, et in duo agmina partirentur. Non enim una terra, una regio sufficiebat tot hominibus, tot equis, tot animalibus. Una igitur et major acies Hugoni Magno committitur. Altera vero Boamundo conjungitur. In secunda autem cum Boamundo, Tancredus, Robertus comes Northmannus, et multi alii principes, quorum nomina ignoramus. Itaque prospero successu per Romaniam jam quasi securi equitabant. Sed evoluto trium dierum curriculo, quarta jam die, hora tertia, ii qui erant cum Boamundo, viderunt trecentorum Turcorum millia sibi occurrere, et clamosis vocibus, nescio quid barbarum perstridere.
Pro quorum immensa multitudine quidam ex nostris haesitare coeperunt, utrum resisterent, aut fugae divortia quaererent. Tunc Boamundus, ut vir multividus, et Northmannus comes ut miles animosus, ut viderunt quorumdam animos titubare, praecipiunt omnes milites descendere, et sudes tentoriorum infigere. Erat autem ibi quidam rivus currentis aquae praeterfluens, juxta quem in longum sua tentoria ponunt. Concito providus Boamundus celerem dirigit nuntium. Qui celeri volitaret equo nostrosque vocaret, Quatenus ad bellum properarent jamque paratum. Antequam vero tentoria tensa fuissent, centum quinquaginta Turci equis velocioribus advecti, nostros appropiaverunt, et tensis arcubus suas sagittas toxicatas in eos immiserunt.
Nostri vero equis admissis illos exceperunt, et comprehensos occiderunt. Turcorum quippe consuetudo est ut retro confugiant tractis sagittis, et dum fugiunt adversum vulnus se insequentibus infligant, Sed fugae nullus locus erat, quia densitas hostium occupaverat ipsa cacumina montium. Propterea nostri dextra levaque eos instanter trucidabant, et arcus et sagittae inutilem ibi locum habebant.
Tandem contractis lanceis Francorum in corporibus impiorum, res agitur gladiis. O quot ibi corpora corruerunt, truncatis capitibus, aut mutilatis aliquibus membris! Illic videres, quod posterior pars hostium impellebat priorem in gladios trucidantium. Dum sic pugnatur, dum sic pars prima necatur. Pars ea Turcorum quae rivum transiit, illa Protinus invasit tentoria Christianorum: Diruunt illa; trucidant matres cum pueris, et quos imparatos bello reperiunt et sine armis.
Clamor morientium Boamundi pervenit ad aures, et protinus quid esset intellexit. Bellum comiti Northmanno committit, et ad tentoria cum paucis celeri cursu repedavit. Quos ut viderunt Turci, mox terga dederunt. Boamundus autem conspicatus ibi jacere multos examines, coepit lamentari; et Dominum, ut vivis ac mortuis esset refugium, deprecari.
Ad bellum festinus remeavit, sed tamen pro vallo et munimine in tentoriis milites dereliquit. Antequam vero ad bellum rediret, fuerant jam nostri adeo fatigati, siti, labore et calore aestus , quia nisi mulieres potum de rivo praeterfluenti attulissent, multi ipso die bello succubuissent. Jam vero nostri Turcis irruentibus semel terga dederunt, et nisi cito comes Northmannus aureum vexillum in dextra vibrans equum convertisset, et geminatis vocibus militare signum, Deus vult, Deus vult, exclamasset: Nostris illa dies nimis exitiabilis esset.
Sed postquam viderunt reverti Boamundum et comitem Northmannum, spiritum audaciae resumpserunt, et magis mori quam ulterius fugere elegerunt. Tanta quippe erat Turcorum instantia, et unus ita impellebat alium, quod nusquam erat cuiquam pro ullo commodo diffugium. Nostros ita vallaverant, quod locum vacuum nisi circa tentoria non inveniebant.
Multi de nostris tunc mortui sunt, qui Turcorum sagittis perierunt. Nullus nostrorum vacabat ab officio, nullus erat absque ministerio. Milites et ad bellum expediti pugnabant, sacerdotes et clerici plorabant et orabant, mulieres lamentantes mortuorum corpora in tentoria trahebant.
Et dum sic nostri coartantur, dum nube volantium sagittarum obumbrantur, advolat interea dux Godefridus et Hugo. Qui cum ad montana pervenerunt cum quadraginta millibus electorum militum, aspiciunt tentoria suorum undique circumsepta agminibus Turcorum, sociosque suos utcunque pugnantes, mulieres in tentoriis magno ululatu vociferantes, ardescunt animo, et sicut aquila fertur in praedam,. Quam vox pullorum stimulat jejuna suorum, Sic ira accensa, penetrarunt agmina densa. O quantus ibi fragor armorum, quantus strepitus confringentium lancearum, quantus clamor morientium, et quam hilaris vox pugnantium Francorum, militare signum suum altis vocibus conclamantium!
Congeminantur illae voces, dum eas recipiunt, et recipiendo emittunt concava vallium, cacumina montium, scissurae rupium. Miseri quos primum inveniunt, quia nunc homines, nunc sola cadavera sunt, quos non contegit lorica vel clypeus, et quos non adjuvat sagitta vel sinuatus arcus. Franci intelligunt militare signum suorum pugnantium; Turci vero lamentabiles gemitus suorum morientium.
Torpescit stupefacta manus iniquorum, convalescit jam fatigata manus Christianorum. Interea dum Turci qui nostros impugnabant ad montana respiciunt, conspiciunt Podiensem episcopum et comitem Raimundum, cum reliquo exercitu militum et peditum de montibus descendere, suosque invadere; obriguerunt timore magno prae multitudine bellatorum , putantes quod aut de supernis sedibus bellatores compluissent, aut de ipsis montibus emersissent. Iterum praelia innovantur, recenterque plurima Turcorum millia prosternuntur. Quid faceret Turcus, populusque per omnia spurcus?
Ni sua terga daret quo venerat et remearet. Sed qui cauda prius fuerat, caput incipit esse. Sicque caput caudam sequitur, fugiens fugientes. Nostri quoque qui jam prope in suis erant inclusi tentoriis, iterum resumpto spiritu animantur, et sua vulnera gravesque injurias de hostibus ulciscuntur. Qui prius instabant, fugiunt per devia quaeque: Nec curant quorsum, vel in antea sive retrorsum: Sed miles Christi prosternit eos nece tristi; Sanguine terra madet, montis rubet undique clivus, Complet usque simul fluitanti sanguine rivus.
Corpora caesorum tot erant prostrata per agrum; Quod nisi vix ullus currere quibat equus. Ab hora igitur diei tertia usque ad noctis crepusculum conflictus ille continuus fuit, et mirum esse poterat unde gens tanta aggregata fuerit. Sed ut asserebant, qui se melius scire arbitrantur, Persae-Publicani, Medi, Syri, Chaldaei, Sarraceni, Agulani, Arabes et Turci ibi convenerant, et superficiem terrae cooperuerant, sicut locustae et bruchus quorum non est numerus Psal. Nox quippe litem diremit, magnoque illis fuit praesidio; quia nisi tenebrae eos occuluissent, pauci ex tanta multitudine superfuissent.
Gloria magna Deo, tali tantoque trophaeo Qui perimit nocuos, glorificatque suos. Nostri itaque, compellentibus tenebris, ad sua tentoria reversi sunt, sacerdotibus et clericis hymnum Deo dicentibus in hunc modum: Dextera tua, Domine, percussit inimicum, et in multitudine gloriae tuae deposuisti adversarios tuos. Persequar et comprehendam illos, dividam spolia, implebitur anima mea, evaginabo gladium meum, interficiet eos manus mea Exod XV, 9. Sed tu, Domine, nobiscum fuisti, tanquam bellator fortis, et dux et protector fuisti in misericordia tua populo tuo quem redemisti.
Nunc, Domine, cognoscimus, quia portas nos in fortitudine tua, ad habitaculum sanctum tuum, ad sanctum scilicet sepulcrum tuum. In crastinum vero ubi sol flammanti lumine mundum venustavit, omnes ad campum belli cucurrerunt, et de suis plurimos peremptos invenerunt, et nisi cruces fuissent, segregari ab illis vix potuissent.
Illi vero, quibus erat sanior intellectus, ut Christi martyres venerabantur, et digniori honore quo poterant tumulabant. Et sacerdotes et clerici sepulturae debitos effundebant cantus; matres pro filiis, amici pro amicis, lugubres emittebant planctus. His ita completis, ad cadavera hostium spolianda festinaverunt.
Et quis referre potest, quantam ibi abundantiam vestium, quantam auri argentique copiam repererint? O quantam multitudinem equorum, mulorum, mularum, camelorum et asinorum nostri tunc habuerunt: Qui prius erant pauperes, Deo opitulante, divites effecti sunt. Qui prius seminudi, sericis indumentis vestiti sunt. Leguntur tela et sagittae, et vacuatae implentur pharetrae. Cura vulneratis impenditur, et curae medicorum committuntur. Sicque die tota, non est gens nostra remota.
Huic facto egregiae laudis, si quis mentis oculum velit apponere, Deum mirabilem in suis operibus poterit advertere. Esurientes etenim suos replevit bonis, divites vero non suos dimisit inanes; deposuit potentes, et exaltavit humiles Luc. I, 52, 53 , potentes abjectos reddens, humiles gloriosos. Hoc est quod per Isaiam prophetam spopondit suae dilectae Jerusalem: Ponam te in superbiam saeculorum, gaudium in generationem et generationem, et suges lac gentium, et mamilla regum lactaberis, et scies quia ego Dominus salvans te, et redemptor tuus fortis Jacob Isai, LX, 15, Superbia saeculorum, nobilitas est virorum illustrium; mamilla regum, divitiae thesauros suos in terram fodientium.
Quae nobilitas mamilla regum pascitur, cum ei mundana potestas subjicitur. Et inde habet gaudium et laetitiam non tantum in hac generatione praesenti, sed et in futura generatione saeculorum. Altera autem die, quae erat tertia mensis Julii, tentoria summo mane defixerunt, et vestigia Turcorum fugientium sequi festinaverunt. Sed illi sicut trepidae columbae a facie accipitris, ita ante eorum faciem fugiebant. Igitur per quatuor dies huc illucque fugientes, contingit ut Solimannus dux illorum inveniret decem millia Arabum venientia sibi in auxilium.
Erat autem Solimannus filius Solimanni veteris, qui totam Romaniam abstulit imperatori. Hic quippe postquam de Nicaea urbe fugerat, gentem hanc in unum congregaverat, et quasi pro ulciscenda sua injuria, super Christianos adduxerat. Hic cum eos vidisset et Arabes illum, prae nimio dolore equo lapsus in terram, coepit magnis vocibus ejulare, seque miserum et infelicem proclamare.
Cui Arabes infortunii sui casum ignorantes, dicunt: Resume animi constantiam, et revertere ad praelium, quoniam venimus tibi in auxilium. Virtus eorum non est humana, sed coelestis, aut diabolica. Nec ipsi tantum in suo confidunt auxilio, sed divino. Nonne in tantum deviceramus eos, quod jam parabamus iliceos funes et canabinos, ut eorum collo immiteremus? Tum subito gens innumera, quae mortem non veretur et hostem non timet, erupit de montibus, et indubitanter se inseruit nostris agminibus.
Quorum oculi ferre poterant eorum terribilium armorum splendorem? Lanceae eorum micabant ut coruscantia sidera, galeae et loricae, ut vernantis aurorae lumina vibrantia, fragor armorum terribilior erat sonitu tonitruorum. Cum se bello praeparant erectis in coelum lanceis, certatim incedunt, et hac si sine voce essent, conticescunt. Cum vero suis approximant adversariis, tunc laxatis loris tanto impetu irruunt, ac si leones quos stimulat jejuna fames, et sanguinem animalium sitiunt.
Tunc vociferant et strident dentibus et aera clamoribus implent, et peregrini a misericordia neminem capiunt, sed omnes necant. Et quid dicere de tam crudeli gente valeo? Nulla gens est quae huic valeat resistere, quae fugiendi locum possit invenire, quia aut divino aut diabolico fulciuntur auxilio. Omnes aliae gentes nostros arcus expavescunt, et tela timent; isti vero postquam loricati sunt, tantum timent sagittam quantum et stipulam; sic formidant telum, sicut et fustem ligneum. Nunc quartus dies est ex quo a facie eorum fugere coepimus, et adhuc non timore minori quam et primo die trepidamus.
Qua de re, si sano vultis parere consilio, quam primum valetis a tota Romania abscedite; et ne illorum oculus vos videat, summa cautela providete. Christiani autem majori solertia sequebantur fugientium vestigia, sed illi nunquam in eodem statu morabantur, et quantumvis eorum animi confusi fuerint, ad quascunque tamen Christianorum urbes vel castella fugiendo veniebant, hilarem vultum quasi potiti victoria, praeferebant , dicentes: Solimannus etenim dux noster alia via procedit, et captivos secum deduxit.
Nam depraedantes eorum possessiones, domos incendebant, ipsosque aut trucidabant, aut loris astrictos secum ducebant. Nolebant quippe ut Franci qui eos insequebantur, aliquid invenirent, ut vel sic inopia coacti persequi desisterent. Qui in noc, prudenti usi sunt consilio, quia illis valde profuit, nocuitque omni exercitui nostro. Nostri enim invenerunt terram illam desertam, et inaquosam, omnibus bonis vacuam.
Vellebant spicas segetum ad maturitatem proximantium, et inter manus confricando expilabant, talique cibo famem utcunque mitigabant. Ibi mortua fuit major pars equorum, et multi qui prius equites exstiterant, pedites effecti sunt. Equitabant vaccas et boves, et magnae fortitudinis et altitudinis terrae illius arietes et canes. Transierunt itaque solum illud quam cito potuerunt, et intraverunt Lycaoniam, provinciam omnibus bonis uberrimam, et venerunt Iconium. Est autem Iconium opulentissima civitas temporalibus bonis, de qua meminit Paulus apostolus in Epistolis suis.
Qui vero erraverunt in solitudine, in inaquoso, civitatem hospitio commodam invenerunt, et Domino suggerente, bonis terrenis repleti sunt. Cumque digredi a civitate placuit, suadentibus incolis, aquam in vasis et utribus secum tulerunt, quia aquam in crastinum nusquam repererunt. Die vero secunda in vesperum ad quoddam flumen pervenerunt, ibique duobus diebus hospitati sunt.
Altera autem die cursores qui praeibant agmina, primo venerunt ad civitatem, quae Heraclea memoratur, in qua Turcorum maxima multitudo aggregabatur. Qui ut a longe deprehenderunt vexilla Francorum volitantia, protinus effugerunt ut damulus eruptus de laqueo, aut cerva sagittata. Nostri vero laudantes Dominum sine obstaculo civitatem intraverunt, et per dies quatuor ibi dietaverunt, die vero quinta de civitate omnes exierunt. Tunc Balduinus comes, frater Godefridi ducis, et Tancredus, ab aliis se cum suis militibus diviserunt, et ad urbem Tarsum diverterunt.
Erant autem multi Turci in ea, qui contra eos exierunt ad praelium, sed diu obstare non potuerunt. Cum enim veloces impetus nostrorum, et sinuatos incursus et diros ictus ferre non potuerunt, pluribus suorum prostratis, in munitionem urbis se receperunt: Illi vero qui erant in civitate Christiani, nocte media ad castra veniunt, cum magno gaudio clamantes atque dicentes: Die vero lucescente nostri in civitatem introierunt, et cives eos libentissime receperunt.
Facta est autem contentio inter comitem Balduinum et Tancredum, quis eorum civitati dominaretur, an utrorumque dominio subderetur. Tancredus renitebatur, quia pro se eam volebat habere, sed tandem cessit Balduino, quia major erat illi exercitus fortitudo. Fuerunt autem eis in brevi temporis intervallo traditae duae civitates: Jam vero ibant secundis successibus, quoniam Turci jam non equitabant, sed abditi erant in munitissimis munitionibus.
Major autem pars Francorum ingressa est terram Armeniorum , quia inhianter affectabant inebriare terram sanguine Turcorum. Terra autem omnis silebat in conspectu ipsorum, eisque Armenii obviam veniebant, et in suas civitates et castella recipiebant. Ad quoddam vero castrum pervenerunt, quod ita naturali positione munitum erat ut nulla arma prorsus, nulla machinamenta bellica metuebat.
Sed tamen noluerunt ibi diu demorari, cum scilicet tota alia terra eis esset subdita, et ex affectu volebat inclinari. Erat autem in exercitu quidam miles fortis et strenuus et ab illa regione oriundus, qui terram illam postulavit a cunctis principibus, ut eam in fidelitate Dei et sancti sepulcri et eorum custodiret, ut vitam et honorem suum protegeret. Cui principes unanimiter assensum tribuerunt, quia sciebant eum esse virum fidelem, et bellicis rebus idoneum et fortem. Dehinc prospero successu venerunt ad Caesaream. Cappadocia autem regio est in capite Syriae sita, ad septentrionalem plagam porrecta; cujus incolae civitatis ultro se tradiderunt, eosque benigne receperunt.
Egressique de Cappadocia, prospere venerunt ad quamdam urbem pulcherrimam et satis uberrimam, quam Turci non multo ante obsederant, et per tres hebdomadas impugnaverant, sed expugnare nequiverant. Ad quam accedentes, mox cum summa laetitia cives obviam venerunt, et benevole susceperunt. Hanc iterum petiit alter miles, nomine Petrus ab Alpibus, et impetravit eam celerrime ab universis principibus.
Ipsa nocte quidam delator nugarum venit ad Boamundum, dixitque ei usque ad viginti millia Turcorum in proximo adesse, qui nondum scirent Francos exercitum illuc advenisse. Ille credulus verbis mendacibus, elegit milites electos quos secum duxit, et loca in quibus latitare dicebantur peragravit.
Sed sicut delator inanis fuit, sic et inquisitionis effectus frustratus. Dehinc consurgentes venerunt ad quamdam urbem, quae vocatur Cosor, quae plena erat omnibus bonis quae utilia sunt corporibus humanis.
Ad quam accedentes, ab his qui erant in ea Christianis, officiosissime suscepti sunt. Et ibi per tres dies feriati sunt. Illic unusquisque suae consuluit indigentiae, lassi invenerunt requiem, esurientes refectionem, sitientes potum, nudi operimentum. Providit itaque eis Deus tale habitaculum, quo facilius pati valerent validum superventurae famis cruciatum. Interea nuntiatum est comiti Raimundo, quod Turci metu territi, de Antiochia fugerant, civitatemque minime praemunitam reliquerant. Qui inde accepit consilium, quod illuc quingentos milites dirigeret, qui arcem civitatis occuparent, antequam aliis cognitum esset.
Et ut venerunt in vallem Antiochiae vicinam, tunc primum audierunt verum non esse quod Turci discessissent a civitate, sed omni nisu quo poterant moliebantur defendere. Perrexerunt igitur usque ad castellum Publicanorum, eoque subjugato, alio secundo itinere diverterunt; et in vallem de Rugia pervenerunt, multosque ibi Turcos et Sarracenos invenerunt, quos in ore gladii superatos praelio occiderunt.
Quod videntes Armenii, terrae illius habitatores, gavisi sunt, quia videlicet a Christianis tam viriliter et Turci et Publicani sunt occisi, continuoque cum terra sua reddiderunt se illis. Et Rusam civitatem obtinuerunt, et plurima castella suo dominio mancipaverunt. Universus vero exercitus qui remanserat iter arripuit, miseroque infortunii successu per quaedam montana, quae nulli erant nisi feris aut reptilibus pervia, ubi semita erat quae non amplius quam unius pedis spatio dilatabatur, sed hinc et inde rupibus et densis spinarum seu veprium frutetis arctabatur, ima vallium in abyssum videbantur immergi, cacumina montium ad sidera tolli; hac inaequali semita milites et armigeri collo suo arma dependentia gestabant, omnes aequaliter pedites, quia nulli eorum equitabant, plerique libentissime loricas, galeas, clypeosque suos vendidissent, si emptorem invenissent; multi quidem plurima lassitudine deficientes ea projiciebant, ut saltem sic expediti ire valerent.
Jumenta cum oneribus ire nullatenus poterant, sed plerisque in locis onera jumentorum homines ferebant. Stare loco aut sedere nemo poterat, quia alter alterum impellebat. Nemo poterat juvare suum comitem, nisi praecedentem ultimus, quoniam qui praeibat vix converti valebat ad subsequentem. Tandem finita tam infelici via, et invia, venerunt ad civitatem, quae Marasim memoratur, et ab incolis illis cum honore et gaudio excipiuntur.
Illic abundantiam rerum temporalium inveniunt; ibi suae miseriae et defectus consolationem recipiunt. Ibi prior praestolatur ultimum, sed ante pertransiit integra dies, antequam cauda capiti cohaereret. Congregati vero et die una quiescentes, secunda die venerunt in vallem, in qua est Antiochia sita, regia videlicet civitas ab Antiocho rege constituta, et ab ipso nuncupata. Haec metropolis est et caput totius regionis Syriae, olim insignita per beatum Petrum apostolorum principem cultu fidei catholicae: Nunc vero ut Dominus ostenderet oculis mortalium quod non est virtus, nec ulla potestas, nisi ab ipso, prius hanc acquirere voluit in humilitate sermonis ore praedicantium, modo eam recuperare voluit in sublimitate potentiae armis debellantium.
Sic nostri in virtute Dei ad civitatem properantes ad pontem Ferreum venerunt; inveneruntque ibi numerositatem Turcorum pontem transire cupientium, ut his, qui erant in urbe praestarent auxilium. Sed non est hominum dirigere gressus suos, sed ejus est, cujus universa subjecta sunt imperio. Nostri protinus irruerunt unanimiter in eosnullique pepercerunt, sed in ore gladii magnam multitudinem ex eis peremerunt; alii mente consternati fugerunt, et sic vitae praesenti suae consuluerunt. Sic potiti Christiani victoria, multa inibi repererunt spolia, jumenta, asinos, camelos oneratos vino, frumento et oleo, et rebus aliis quae obsessis sunt pernecessariae.
Tunc castrametati sunt super ripam fluminis, quod non longe distat a moenibus civitatis. In die crastina onusti bonis omnibus ad civitatem ire disponunt; ad quam Deo ductore pervenientes in partibus tribus castra circumponunt: Ex una enim parte montana prohibent accessum, et omne bellandi procul arcent ingenium. Quarta feria duodecimo Kal. Novembris obsidio circa Antiochiam posita fuit, ad laudem et gloriam futuram Domini nostri Jesu Christi qui semper est mirabilis in operibus suis.
Quels yeux pourraient supporter la splendeur de leurs armes terribles? La plupart de leurs chevaux moururent, et beaucoup de chevaliers devinrent alors gens de pied. Levez-vous, invincibles chevaliers francs, car les Turcs fuient de la ville, et n'osent plus vous livrer combat. Quia vero urbs Antiochena, non solum naturali situ, verum etiam moenibus excelsis, turribusque in altum porrectis densissimisque in cacuminibus murorum propugnaculis praemunita erat, consilium inierunt principes, quod contra eam pugnarent, non virtute, sed ingenio; arte, non Marte; machinamento, non conflictu bellico.
Prius igitur pontem supra flumen statuerunt, ut expeditius flumen transirent, quoties transeundi necesse haberent. Tunc quippe in confinio urbis magnam bonarum fructuum ubertarem inveniebant, copiosas vindemias, foveas frumento plenas et hordeo, aliisque cibariis, arboresque multi generis pomis refertas. Hoc quoque insinuabant eis Armenii qui in civitate erant, quique inde consentientibus Turcis ad eos veniebant; sed eorum uxores et filii in urbe remanebant.
Et hoc totum, licet Christiani essent, callide tamen faciebant, quoniam dicta nostrorum sive facta Turcis intus renuntiabant. Construuntur a Christocolis bellica machinamenta ad oppugnandum congrua, turres ligneae, balistae, falces, arietes, talpae, tela, sudes, et fundae, et si qua alia potuerunt ulla excogitari arte. Sed quid valuerunt adversum urbem inexpugnabilem, praesertim cum tot in ea essent defensores, qui etiam cum nostris campestri praelio pugnare potuissent?
Phosphorus aurorae rutilos praecesserat ortus, Ipsaque rorifluo cum jam candore vibraret, Solque venustaret flammanti lumine mundum, Exsurgunt propere proceres, procerumque catervae, Armaque corripiunt, et ad urbis moenia currunt. Pugna quidem dextra forti fit et intus et extra.
Illi defendunt, dum nostri spicula fundunt, Telaque cum baculis, nec non lapidesque sudesque. Fit labor immanis, sed profectus fit inanis, Sicque recesserunt, quia sternere non potuerunt Turres et muros, vi nulla corruituros. Cumque viderent nostri quod nil proficere possent, illam dimittunt pugnam, retinent tamen obsidionem. Turci quippe in sua confidentes invictissima civitate, nocte januis apertis exibant, et in castra sagittas mittebant. Contigit autem ut ita sagittando unam mulierem ante tentoria Boamundi principis occiderent, et ideo vigilantiores excubias per castra posuerunt, qui etiam portam per quam exire solebant custodierunt.
Placuit itaque principibus militiae et optimatibus ut castellum sibi construerent, quo securiores essent, si inimici Dei ullo modo praevalerent, qui undique sicut apes ad alvearia confluebant. Quod et factum est. Interea dum rarescere coepit quotidiani victus impensa, consitium inierunt, ut cibos quaererent, et ad quaerendum, armigeros et plerosque milites ob custodiam transmitterent.
Sed qui praedari voluerunt,. Partim praedati, partimque fuere necati. Nam castellum quoddam erat in montanis non longe a civitate nomine Arech, quod erat plenum rebellantibus Turcis, qui nostris insidias praetenderunt, multos vulneraverunt et plures occiderunt, et plerosque captos abduxerunt, caeterosque turpiter injuriatos ad castra redire compulerunt.
Quod miseri casus infortunium ubi militia Dei cognovit, admodum indoluit; sed sibi deinceps salubre consilium invenit. Mille armigeros ante praemittunt, quos Boamundus et Flandrensis comes cum electis militibus subsequuntur, praenominata valle, in qua ad ipsos confugerent, si Turci eos insequerentur.
Quod ita absque dilatione contigit, quoniam Turci, postquam illos eminus agnoverunt, laxatis loris, et equos calcaribus urgentes, insecuti sunt, eosque in fugam verterunt. Nostri vero ad suos, sicut ad tutissimum asylum, confugerunt et praesidium divini subsidii invenerunt. Turci vero cum nimis de proximo nostros milites paratos esse deprehenderunt, primo quidem haesitantes loco libentissime cessissent, si cedere valuissent. Ut tamen cognoverunt quia pauciores Christiani essent quam ipsi, bellum inierunt, tamen eum tremore, in sua confidentes numerosa multitudine. Sed quid valet praelium, contra quod divinum militat auxilium?
Deus enim fortis, et potens est, Dominus potens in praelio Psal. Duo enim ex nostris ibi tantum perempti sunt. Sed de Turcis, quorum non est numerus, qui et de manu Dei repulsi sunt, absque numero occisi sunt. Multos ex eis captos ad castra conduxerunt, et coram illis qui supra moenia inclytae civitatis erant, decollaverunt.
Et ut majorem illis dolorem incuterent et terrorem, balistis incisa capita in civitatem projecerunt. Dehinc expeditius ire potuerunt nostri ad villas et vicos Armeniorum, victum quaerentes, et ipsi Armenii et indigenae terrae illius ad nostros mercatum afferentes. Advenit interea sacratissima dies Dominicae Nativitatis, quam Deus cunctis fidelibus suis celeberrimam in hoc contulit, quia qui creaturis omnibus nasci tribuit, pro solis hominibus nasci disposuit.
Festivam igitur illam Christiani fecerunt, sicut qui in tentoriis erant agere potuerunt. Majus quippe gaudium erat in castris quam intra moenia inclytae urbis, inclytam dico, non propter foedam gentilitatis habitationem, sed propter humanae conditionis positionem, et praesertim beati Petri apostolorum principis apud Deum reconciliationem.
Qua celebratione peracta, consilium acceperunt quid agerent, quoniam in castris victus deficiebat, et glacialis hiems mercatum afferentes ad ipsos venire non sinebat. Illi namque qui erant in urbe, quanto magis sciebant nostros esurire, tanto magis incipiebant in illos desaevire. Hinc aeris inclementia, hinc miserae egestatis inopia, hinc opprimebat adversariorum violentia.
Et sicut solet contingere in multitudine congregatorum, non deficiebat vox murmurantium. Nec mirum erat, si humana fragilitas sub tot tormentis pressa deficiebat. Grando, nix, glacies, spiritus procellarum, illos violentissime opprimebant, quos nulla tectura cooperiebat. Quid mirum si se male dementabant, qui extra tentoria erant, cum ipsa tentoria innatabant? Propterea, ut supra diximus, consilium inierunt quid agerent, et tale invicem acceperunt.
Boamundus et comes Flandrensis ad his subveniendum se ipsos obtulerunt, et omnibus placuit, et libentissime concesserunt. Hi itaque triginta millia equitum peditumque elegerunt, et in terram Sarracenorum intraverunt. O rerum omnium mediator Deus, quam tempestive subvenis in periculis, et in necessitate laborantibus, ut impleretur illud quod Salomon scripsit in Proverbiis: Conservatur justo substantia peccatoris Prov. A Jerusalem et Damasco, et Aleph, caeterisque regionibus congregati erant, Persae, Arabes et Medi, gens videlicet multa nimis, quae ad Antiochiam disposuerat venire, eamque a Christianis defendere.
Sed aliter in coelo fuit dispositum, quae dispositio illorum ordinationem inclinavit deorsum. Cum enim audissent quia pars Christianorum intraverant in terram suam, gavisi sunt valde, quoniam in vinculis jam quasi irretitos arbitrati sunt. Tunc diviserunt se in duas acies, ut sic vallati ab eis nostri, fugae praesidium nusquam invenirent.
Milites armati quotquot in occursum sui venerunt, ut falcator messem, prostraverunt. Sed cum in gyrum reverti frenis voluerunt, quos iterum percuterent nisi fugientes non invenerunt. Qui vero in manibus nostrorum peditum devenerunt, in immane praecipitium corruerunt. Sed ut miseros illorum casus agnovit, fugientesque circumspexit, timor in illos vehementissimus irruit, fugiendique contulit societatem. Sed quid aliud nostri facerent, nisi ut persequerentur? Nam, sicut in vulgari proverbio dicitur: Qui evadere potuit, laetus et hilaris fuit; qui vero interceptus, miserrima nece occubuit.
Quot asini et cameli, quotque jumenta frumento, vino, caeterisque cibariis onusta, ibi capta sunt, quae esurienti exercitui Dei grata erant? Quantum gaudium, et tripudii exsultatio fuit in illa die in castris, cum talia dona viderunt summi procuratoris? Mirandum et gaudendum erat, quod Dominus de mercibus inimicorum suorum de longinquo adductis, fideles suos reficiebat.
Esurientes bonis implebat Luc. I, 53 , quibus adversarios suos spoliabat. Sic quoque filiis Israel olim faciebat, cum per terram gentilium regum transire cupiebant, et illi publicum viae regiae incessum eis denegabant. Omnes pari modo, qui contra illos accipiebant gladium, gladio peribant, et eorum terra et facultates dabantur eis in possessionem. Nunc vero idem Dominus eadem recompensatione aufert suorum adversariis, ut isti credant veraciter actum fuisse quod scriptum est de illis: Per omnia sit Deus, qui benedicendus est, benedictus; sine ipso nihil possumus.
Interim dum isti gloriosi principes abfuerunt, qui in civitate erant, repente de ea exierunt, nostrosque inter castra invaserunt, et plurimos ex eis occiderunt. Ipso die Podiensis episcopus perdidit dapiferum suum, qui suae aciei deferre solebat vexillum. Et nisi flumen inter castrum et urbem fluxisset, majoribus injuriis et frequentioribus lacessissent. Quibus bellorum eventibus, et maxime famis inopia, plerique nostrorum afflicti, abire moliebantur, quia nimis grave erat invitis ferre jejunium, et ideo machinabantur ab obsidione diffugium.
Quos Boamundus vir facundus et gratus eloquio, ita affatus est, dicens: Cum vobis porrigit manum, tunc exsultatis; cum relaxat, tunc desperatis. In hoc videmini non diligere donantem, sed dona; non largitorem, sed largientis oblationem. Cum largitur Dominus, amicus est; cum cessat, inimicus vobis videtur esse et extraneus. Cui unquam genti praestitit Deus in tam brevi tempore tot bella committere, tot acerrimos hostes superare, tot spoliis gentium ditari, tot triumphantium palmis insigniri? Ecce nunc innumerabiles hostes subegimus, ecce nunc eorum spolia ad vos attulimus.
Quid est quod sic diffidimus, cum sic quotidie vincamus? Nunc tentat vos per inopiae molestias, et per assiduas inimicantium vobis pressuras. Quod si tantas intulissent nobis injurias, quantas et nos eis irrogavimus? Sed pro certo qui conqueretur nullus esset, quoniam nemo superstes remansisset. Propterea nolite diffidere, sed estote viri cordati, quoniam si in ipso vivitis, aut pro ipso morimini, estis beati. Paucis denique diebus evolutis hiems aspera inhorruit, et in castris ciborum abundantia evanuit.
Illi qui vendere cibos solebant, nivibus et glacie prohibente, nullatenus venire valebant. Cursores exercitus qui usque ad terram Sarracenorum transcurrebant, nihil prorsus inveniebant, quia omnes de toto terrae illius confinio, aut longe fugerant, aut in speluncis, aut in cavernis petrarum delituerant. Cumque Armenii et Surani vidissent in tanto discrimine famis nostros esse positos, per nota loca gradiebantur, sollicite inquirentes, si quid invenirent, quod ad nostros afferre valerent. Sed apud tantos parum erat, nec tantae multitudini suppetebat, et ideo vendebatur asinarium onus frumenti septem librarum pretio, ovum duodecim denariis; et una nux, uno.
Ut quid universa percurram, cum carum nimis vendebatur quidquid vilius habebatur; propter quod multi fame ibi perierunt, qui unde aliquid emerent, non habuerunt. Coepit itaque oriri inter eos magna inconstantia animorum, mentis defectus, et totius bonae spei diffidentia. Et quid mirum si pauperum, si imbecillium animi nutabant, cum illi qui videbantur quasi columnae esse, deficiebant omnino? Petrus enim Eremita, et Willelmus Carpentarius nocturno elapsu in fugam versi sunt, et a sacra fidelium Dei societate disjuncti sunt. De Willelmo vero qui fuerit, dicamus, quoniam de Petro superius mentionem fecimus.
Willelmus de regali prosapia ortus fuit, et vicecomes cujusdam regii castelli, quod Milidunum dicitur, olim exstitit: Nulla enim lorica erat, galea vel clypeus, qui duros lanceae illius sive mucronis sustineret ictus. Unde mirandum, et cum admiratione dolendum, quod in talem ac tantum virum tanta mentis hebetudo incesserit, quod tam turpiter a castris virorum illustrium recesserit.
Sed hoc non metu praeliorum, ut speramus, fecerat; sed tantam famis injuriam pati nunquam didicerat. Quod fugae discidium ut Tancredus miles fortis et integer animo cognovit, vehementer condolens, insecutus est illos et comprehendit, et cum dedecore reverti coegit, et ad domum Boamundi adduxit. Non dicendum est si passus est verecundiam, qui nullo fugante inierat fugam. Dolebant plurimi qui eum agnoverant; convitiabantur omnes qui qualis exstiterat ignorabant. Tandem multis lacessitus injuriis, pro reverentia Hugonis Magni, cujus consanguineus erat, et quia jam cum ipsis in retroactis certaminibus honeste pugnaverat, pacem obtinuit, sed nunquam se amplius ita discessurum coram omnibus juravit.
Sed tamen diu sacramentum non custodivit, quia quantocius potuit clam discessit. Hanc itaque famis asperitatem, ut suos probaret, evenire permisit Deus, et ut terror ejus fieret in universis nationibus. Nam et suos premebat jejunio, et vicinas nationes eorum disterminabat gladio. Cadebant mille a latere unius, et decem millia a dextris alterius. Et ideo nunquam est a Domino tali desperandum, quia quaecunque agit, diligentibus se cooperantur in bonum Rom. Ne illi insolescerent tot victoriis bellorum, opprimebat eos gravi inedia jejuniorum. In toto namque exercitu mille equi inveniri non poterant, ad pugnandum idonei, ut per hoc innotesceret quoniam in fortitudine equi non haberent fiduciam; sed in se, per quem, et quomodo volebat, et quando volebat, superabant.
Erat quidam miles in exercitu eodem, nomine Tetigus, dives apud suos, et nominatissimus, in Romaniae partibus bene notus, palliato nugacitatis tegmine velatus. Hic venit ad principes, et ait illis: Quare quae nobis sunt profutura non quaerimus? Si bonum vobis videtur, ego in regionem Romaniae pergam, et inde in fidelitate imperatoris copiosum mercatum adducam; naves onustas omnibus rebus, frumento, vino, oleo, hordeo, carne, farina, caseis, per mare adduci faciam, et equos, mulos, mulasque per terram.
Et ne ullam de me spem diffidentiae habeatis, papiliones meos et omnia bona mea derelinquam, hoc solum excepto quod mecum feram. Et si adhuc mihi decreditis, jurabo quod citius ad vos redibo. Ipse autem nec sacramentum tenuit, nec verborum sponsionem implevit. Hoc ideo de his duobus militibus refero, ut quisque percipiat quanta egestas in castris fuerit, quae etiam fugere divites et perjurare compellebat. The repartition of rock art and the evolution through times of the parallels offers interesting insights into land use strategies of both hunter-gatherers and herd keepers in such contrasted environments, and into what can be called symbolic territories.
Goder Goldberger and A. You can find the complete calls for papers and contacts in the attached pdf. You can access the Congress website via the link: We really look forward to seeing you all in Paris. A new blog, in french, is now devoted to it: It may also widen to historical archaeology and other contributors. Son adresse est la suivante: Vos amis seront les bienvenus!
Ces structures sont en cours de fouille. Se reporter au site: Cliquer pour en savoir plus. The files are accessible by clicking the following link: Sketchfab is a web platform excellent at sharing any kind of 3D digital content. Adopted by leading archaeological institution for dissemination of 3D content, it is used as a repository for rock art documentation in 3D by a growing number of researchers. Sketchfab allows quick visualization by any Internet browser of the typically huge 3D files necessary to accurately represent engraved or painted rock surfaces and their context.
Enjoy rotating, panning and zooming. Less than one years after the inscription of the Ennedi in the World Heritage List 17 July , irreparable damage has been inflicted to its rock art and cultural landscape see attachments: Archei I and and Archei II, two major rock art sites located few steps far from the famed Archei Guelta, have been heavily vandalized. These sites are exceptionally important for the prehistory of the Ennedi and for the history of Science, since Passemard and Saint-Floris first reported them in Archei I has been damaged along three sections of the main shelter wall by writings made with synthetic paints, in white, pink and red, apparently because of three different vandalism acts.
The Archei Guelta itself did not escaped vandalism; the names of a bunch of visitors were painted in large capitals, in blue and white, on the right wall of the gorge, just above the main pond of water. Ce titre sensationnel n'est pas de son fait. Pour visionner le film suivre le lien: Acteurs culturels et politiques au Sahara. Voyages de paysages mais aussi de visages. Cliquer sur l'image pour l'agrandir.
Cette plate-forme regroupe pour l'instant six collections de carnets de terrain dont 15 cahiers de Raymond Mauny: Sur cette plate-forme, vous trouverez aussi des carnets de terrain de Marceau Gast. Actes du colloque international sur "L'art rupestre d'Afrique". Paris, 15,16,17 janvier Animations culturelles, artisanat, bijoux et objets touareg, exposition de photos.
Charles de Foucauld au Sahara. Qui fut le premier Homme? Due to the enormous amount of images, the system of their cataloguing has still to be determined. A possible solution is the Pour en savoir plus: Plus de renseignements sur sa page: Please note that new data is no longer being added to the Bancroft Library web site, and we are currently looking for a new online home for the updated database project.
Additions and corrections to the database material are appreciated and can be emailed to mleighm aol. Il fallait travailler, peinture par peinture, pendant des jours pour restituer formes et couleurs…. A la librairie Barbe Rousse. Place du Recteur Henri Le Moal. Les dieux des Andes les lamas, alpagas, vigognes et guanacos. Les dieux des Andes. I posted a working paper on my academia. Name and given name: Lenka Varadzinova Sukova E-mail: Holes Bored In Rocks Message: Dear colleagues, during our exploration at Jebel Sabaloka in central Sudan, we have encountered at several sites the presence of holes bored at certain convenient places of hte local granite rocks.
The measuring of these holes at one of the sites brought to light quite standard data of the holes as to their width, inclination, and depth.
In this and other respect s , the holes differ from holes used by birds as nests. We tend to interpret these holes as evidence of light architecture shelters created of branches inserted into these holes. So far, we know of no such occurrences from the Sudan this was confirmed also by Sudanese archaeologists , which makes it difficult to interpret the findings as well as to date them. I am ready to provide a selection of photographs illustrating the finds. I will greatly appreciate your help in this respect.
Ne manquez pas le rendez-vous en ! What pasts for Africa? On the occasion of the 23rd congress of the SAfA organized in Toulouse France from June 26th till July 2nd, , you are invited to take part in a session dedicated to the study of the African rock art. To this purpose, you will be willing to pass on, before October 30th, , the title and the abstract 20 lines the most of your proposal by email to: Abstract in file attachment. Dans quels domaines innove-t-elle? The book summarises the Cenozoic evolution of the major deserts of the Americas, Eurasia, Africa and Australia and the causes of historic floods and droughts.
The book then considers the causes and consequences of desertification and proposes four key conditions for achieving ecologically sustainable use of natural resources in arid and semi-arid areas. Climate Change in Deserts is an invaluable reference for researchers and advanced students interested in the climate and geomorphology of deserts: For more information on Cambridge titles, please visit our website: Editions cnrs http: Mai , Allevard — Arvillard, 19 p. Le mardi 14 avril Sous la direction de. Cheire-1 est l'un des abris peints les plus importants de l'Ennedi. A Bergame, en , il n'y avait pas assez de temps It is getting harder and harder to send out the new version.
If you get this message but not the original one with the plugin and want the new version please email me. Jon This email is sent to those on the DStretch update list. I think I have fixed it, but it occurs randomly and so I can't be sure. Please let me know if you see this problem. Browse is a new menu item. Use it to browse through a directory. It will open the images in turn, skipping images that look like DStretch enhancements, i.
Close the window to move to the next image. Hit esc to exit browse mode. Watch is improved to work on Windows 8. If you use it, or want to use it with wifi transfer of images from camera to PC contact me to learn more.
A display problem that sometimes would open images in a small size has been fixed. You can download ImageJ from here: You may need to edit it to reflect the installation of ImageJ on your PC. I am also including a startup macro file, updated from 7. The book size 30 by 21cm has pages and displays about colour plates, most of them additionally drawn also and also treated by DStretch; the text is in German.
The authors are Ulrich W. Hallier; the book is titled: Les auteurs sont Ulrich W. Hallier et Brigitte C. Le prix du livre est From Lake to Sand. Barich edited by , Giulio Lucarini edited by , Mohamed A. Hamdan and Fekri A. Hassan edited by http: Save Libyan archaeology Until violence eases and fieldwork can resume, fund research in labs, museums and on computers, urges Savino di Lernia.
Please enjoy Virtual Reality panoramic photos of large and well accomplished frescos of Tassili n'Ajjer and Gilf Kebir. These photos are high-definition except for degree panoramas. So, it is possible to zoom to see the full details. Any comment will be appreciated. Des racines et des hommes. You can see it on: Gli enigmatici archi di Ihetsen. Analisi del comportamento spaziale, percezione e rapporto tra individuo e territorio desertico. Fiche Technique scorpions du monde: Pour vous inscrire, site du colloque: If you would like to link the dama page from your website then even better!
If you have files or references that you think should be listed then please send them my way. The library is still a work in progress and it would be great to have as many hard-to-get and out of copyright documents up there as possible. Royal Zoological Society of Scotland. Vahala Author ; P. Plus en suivant lien http: Projection-causerie des 4 films sur le B. Inscriptions avant le 13 mai au 06 88 96 99 The book size 30 by 21cm has pages and displays about colour plates; the text is in German.
The Djado plateau in northeastern Rep. Le livre format 30 par 21 cm compte pages et affiche environ planches en couleurs, le texte est en allemand. Les armes traditionnelles des peuples nomades. Le film d'Axel Salvatori-Sinz. Les Chebabs de Yarmouk. The nb 36 of my Information Letter has just been published on line. Si vous avez des commentaires ou des question, veuillez contacter hana52 osaka. I am an amateur photographer and passionate of rock arts of Sahara. I have just finished my photographic reportage at Iheren, Tadjerahine. My objective was to realize one complete photo of the grand fresco.
I like to invite you to this photo in my web site: If you have any comments or questions, please contact hana52 osaka. Echanges et nouvelles sahariennes Inscriptions avant le 19 novembre au 06 88 96 99 Animations culturelles, artisanat, bijoux et objets touareg, exposition de photos, musique. A partir de 18h: Atri N'Assouf en concert. Von Graffenried forschte unter anderem in Madagaskar und Nord-Kamerun.
Pour passer commande consulter le site de la revue http: Il se trouve ici: Pour consulter le programme et vous inscrire, cliquez ici. The burials spanned thousands of years, suggesting the place was a persistent cemetery for the local people, Asian Age , 3 weeks ago.